Ik had al een aantal boeiende gesprekken met Ans, één van de oprichtsters van Care Housing. Wat mij zo aanspreekt in dit concept is dat het gaat over cohousingprojecten waarbij je dus samenwoont met anderen, maar wel elk een eigen woonsite hebt. Je deelt dus niet een heel huis, maar hebt elk eigen woonruimte. Toch woon je dicht bij elkaar en is er veel ontmoeting met de andere bewoners mogelijk. 

Hoe bij CareHousing de ondersteuning vorm gegeven wordt, inspireert mij. Bij Carehousing wil men een mix van personen met en zonder beperking laten samenwonen in een cohousingproject, waarbij de bewoners zonder beperking zich engageren om af en toe, maar op vastgelegde momenten, een stukje ondersteuning op te nemen. Wat mij ook zo aanspreekt bij Care Housing is dat je mee bepaalt wie je medebewoners zijn, en dus ook wie de ondersteuning opneemt. Je blijft dus zelf de regie van je ondersteuning in handen houden. Doordat de verhouding personen met en zonder beperking zich verhoudt als 3/20, zorgt dit voor een representatieve mix van hoe de samenleving eruit ziet. 

Ik vraag me af of dit voor mij zou kunnen werken vanuit mijn woondroom: Zou ik Carehousing kunnen inzetten als alternatief voor mijn residenten?  Bij Carehousing zijn de medebewoners  verantwoordelijk voor de drie bewoners met een beperking tegelijk. Ik stel me dan een concrete situatie voor waarbij ik beroep wil doen op een inwonende resident, maar aangezien ik hen niet gewoon kan roepen, moeten zij al nabij zijn, in dezelfde ruimte als mij. Zou dit dan willen zeggen dat ze bv. een hele avond in mijn woonunit aanwezig moeten zijn, zodat ze zien wanneer ik hen nodig heb? En wat als ik hen dan nodig heb, terwijl zij net bij iemand anders even gaan ondersteunen? Hoe maak ik dan duidelijk dat ik even beroep wil doen op die persoon? 

Daarnaast vraag ik me nog af hoe het is als er een grote groep van 20 inwonende residenten mee verantwoordelijk is voor mijn ondersteuning. Als zij elk 1 avond in de week beschikbaar zijn, dan wil dat zeggen dat ik hen elk 1x per maand zie. Dat geeft het gevoel dat ik misschien niet voldoende een band met hen kan opbouwen of dat zij onvoldoende mijn communicatie onder de knie kunnen krijgen... 

Hoewel ik nog een aantal concrete, praktische bedenkingen heb, voel ik wel dat dit een project is dat heel dicht aansluit bij mijn woondroom en vanuit dezelfde visie vertrekt. 

Op de Revabeurs 2022 leerde ik Fixability kennen. Dit is een initiatief van Dorien Meulenijzer die als ervaringsdeskundige advies geeft over handicap en toegankelijkheid. Op de beurs waren ook de architecten aanwezig waarmee ze samenwerkte (Full Scale Architecten) om haar eigen woning toegankelijk te renoveren, helemaal naar haar wens. 
Ik neem zeker contact met haar op, want ik ben benieuwd om uit te wisselen over onze woonzoektocht.

​PAB-assistentie is en blijft de basis van mijn keuzevrijheid. Mijn woondroom mag vervolgens niet betekenen dat dit wegvalt.

Het belang van assistentie komt eveneens terug in het verhaal van Stijn. Hij heeft een vaste structuur om de verschillende dienstverleners, naargelang budget en aanbod, in te plannen. Hierbij vormt PAB-assistentie een cruciale schakel. 

Dergelijke gestructureerde aanpak neem ik mee in mijn eigen woonzoektocht.

​Een nieuwe piste die ik recent ontdekte, is de inzet van vrijwilligers via het thuishulpplatform Helpper. Ik probeer het alvast eens uit...

Net als ikzelf heeft Stijn een hoge ondersteuningsnood en dus 24/7 ondersteuning nodig. Hiervoor volgt hij een structuur waarbij zowel Imens, PAB-assistenten als vrijwilligers elk op een verschillend moment aanwezig zijn: 

‘S morgens tot ‘s middags komt zorgorganisatie Imens over de vloer. Zij nemen het huishouden, met uitzondering van koken, voor hun rekening.

‘S middags tot ‘s avonds komen de PAB-assistenten. De PAB-assistenten koken en ondersteunen Stijn in het volbrengen van activiteiten al dan niet buitenshuis. 

Tot slot heeft Stijn ook ‘s nachts ondersteuning nodig, dan laat Stijn vrijwilligers inslapen. Ondanks Stijn deze vrijwilligers eveneens zou kunnen vragen voor activiteiten, beperkt hij de vraag voor vrijwilligers tot de nacht.

Deze planning geldt voor de volledige week, met uitzondering van zaterdagavond en zondagnamiddag. Deze momenten wordt Stijn door zijn ouders ondersteund. Ook bij uitval zijn Stijns ouders zijn back-up, wat relatief vaak gebeurt. ​

Fondation Shan is een stichting die opgebouwd is voor en rond Shan. Zij heeft ook heel wat ondersteuninig nodig en organiseert dit ook door samen te huizen met anderen. 
​Er zitten heel wat boeiende ideeën in hun manier van werken. 

Ik heb de klok rond ondersteuning nodig. Overdag om mijn plannen waar te kunnen maken, ’s nachts iemand die in de buurt is, voor moest er iets zijn…
Ik heb een PAB-budget waarmee ik 6 dagen per week een assistent kan betalen van 8.30u tot 17.30u. Ook na de uren van mijn assistenten wil ik nog vanalles doen en heb ik dus ondersteuning nodig daarbij. Momenteel zijn het vaak mijn ouders die dan klaar staan. Maar hoe kan ik dit regelen als ik niet meer bij hen woon?

Wel… Ik kwam in contact met Dora uit Ijsland. Zij heeft een volwassen zoon die zelfstandig woont en ook de klok rond ondersteuning nodig heeft. Via enkele mailtjes over en weer kwam ik te weten hoe zij dit aanpakt. Haar zoon woont in een huis waar enkele assistenten inwonen en de 24 uur van een dag onder elkaar verdelen in blokken van 8 uur. Die assistenten zijn vaak (buitenlandse) studenten die op die manier betaalbaar kunnen wonen.

Ik vond dit wel een interessant idee om te werken met inwonende studenten. Dus ik kwam tot het volgende ondersteuningsplan:

• Overdag komen mijn PAB-assistenten zoals nu ook al geregeld is
• Op de andere momenten doe ik beroep op ‘residenten’, dat zijn personen die ook in mijn huis wonen en een deeltje ondersteuning opnemen, bv. ’s avonds, ’s nachts of ’s ochtends.
• Stel dat er eens een probleempje is dat één van de assistenten of residenten wat later is dan gepland, kan ik altijd nog even bij mijn buren uit het cohousingproject terecht om daar een babbeltje te gaan slaan.

Zo groeide het idee om te werken met residenten. Dit kunnen studenten zijn, maar dat hoeft niet. In ruil voor enkele momentjes ondersteuning per week, kunnen ze betaalbaar wonen in een chique ‘kot’, namelijk een kamer in mijn huis en het gebruik van de keuken, badkamer, tuin, enz.
 
Concreet betekent dat dus dat ik aan samenhuizen wil doen, binnen een cohousingproject. Samenhuizen omdat ik mijn huis deel met enkele residenten. En het cohousingproject omdat mijn huis deel uitmaakt van een groep huizen mét als extraatje een gedeelde tuin en een extra gedeelde grote leefruimte.