Al vroeg in mijn woonzoektocht kwam ik terecht bij Samenhuizen vzw. Samenhuizen vzw is een vereniging die tot doel heeft gemeenschappelijk wonen bekender te maken en te ondersteunen. Hier kan ik dus terecht met mijn vragen over cohousing.

Doorheen mijn woonzoektocht keek ik al snel in de richting van cohousing. Deze woonvorm leunt het dichtste aan bij mijn eigen droomvisie rond zelfstandig wonen. Met dit idee ben ik gestart met het concreet uitwerken van drie woonscenario’s:
​

• Scenario 1: Een eigen cohousingproject gezamenlijk kopen
• Scenario 2: Een eigen cohousingproject kopen en verhuren
• Scenario 3: Instappen bij een bestaand cohousingproject

De drie bovenstaande scenario’s tonen aan in welke richting ik momenteel kijk. Andere scenario’s zijn en blijven natuurlijk welkom. Zo volg ik nog steeds andere projecten en woondromen om inspiratie op te doen voor de uitwerking van de mijne.

Dit artikel verscheen vandaag in de Standaard.
https://www.standaard.be/cnt/dmf20200226_04866640

Hierin komt het verhaal aan bod van een cohousingproject van ouderen met een zorgbehoefte. Ze bestaan al enkele jaren en de bewoners zijn heel tevreden met deze woonvorm. Nu dreigt dit project te moeten stoppen omdat het niet in een bestaand juridisch kadertje te vatten is: het voldoet niet aan de normen van een rusthuis en het voldoet niet om als niet-erkende assistentiewoning te worden geregistreerd. Nu mikken de organisatoren en bewoners om erkend te worden als cohousingproject, maar dan moeten ze aantonen dat de bewoners het allemaal in eigen handen hebben;

‘De centrale vraag blijft: hebben de ouderen hier zelf de touwtjes in handen, of niet?’
Joris Moonens Agentschap Zorg en Gezondheid

Ik herken hierin de zoektocht naar een juridisch kader om een woonvorm te kunnen registreren. Ik weet immers ook nog niet hoe ik mijn samenhuizen in een cohousingproject juridisch vorm zal geven. 

Ik heb de klok rond ondersteuning nodig. Overdag om mijn plannen waar te kunnen maken, ’s nachts iemand die in de buurt is, voor moest er iets zijn…
Ik heb een PAB-budget waarmee ik 6 dagen per week een assistent kan betalen van 8.30u tot 17.30u. Ook na de uren van mijn assistenten wil ik nog vanalles doen en heb ik dus ondersteuning nodig daarbij. Momenteel zijn het vaak mijn ouders die dan klaar staan. Maar hoe kan ik dit regelen als ik niet meer bij hen woon?

Wel… Ik kwam in contact met Dora uit Ijsland. Zij heeft een volwassen zoon die zelfstandig woont en ook de klok rond ondersteuning nodig heeft. Via enkele mailtjes over en weer kwam ik te weten hoe zij dit aanpakt. Haar zoon woont in een huis waar enkele assistenten inwonen en de 24 uur van een dag onder elkaar verdelen in blokken van 8 uur. Die assistenten zijn vaak (buitenlandse) studenten die op die manier betaalbaar kunnen wonen.

Ik vond dit wel een interessant idee om te werken met inwonende studenten. Dus ik kwam tot het volgende ondersteuningsplan:

• Overdag komen mijn PAB-assistenten zoals nu ook al geregeld is
• Op de andere momenten doe ik beroep op ‘residenten’, dat zijn personen die ook in mijn huis wonen en een deeltje ondersteuning opnemen, bv. ’s avonds, ’s nachts of ’s ochtends.
• Stel dat er eens een probleempje is dat één van de assistenten of residenten wat later is dan gepland, kan ik altijd nog even bij mijn buren uit het cohousingproject terecht om daar een babbeltje te gaan slaan.

Zo groeide het idee om te werken met residenten. Dit kunnen studenten zijn, maar dat hoeft niet. In ruil voor enkele momentjes ondersteuning per week, kunnen ze betaalbaar wonen in een chique ‘kot’, namelijk een kamer in mijn huis en het gebruik van de keuken, badkamer, tuin, enz.
 
Concreet betekent dat dus dat ik aan samenhuizen wil doen, binnen een cohousingproject. Samenhuizen omdat ik mijn huis deel met enkele residenten. En het cohousingproject omdat mijn huis deel uitmaakt van een groep huizen mét als extraatje een gedeelde tuin en een extra gedeelde grote leefruimte.
 

Ik had heel goede contacten met de mensen die samen cohousing Gecco in Gentbrugge aan het opstarten waren. Zij zagen het helemaal zitten dat ik ook bij hun groep zou aansluiten.
Ik kreeg een meter en peter toegewezen en ging naar verschillende vergaderingen. Het klikte goed!

Tot bleek dat de bouwplannen al heel concreet waren en ... dat de huizen niet toegankelijk zijn voor mij! Mits een hellend vlak te installeren zou ik wel binnen kunnen in de huizen. De badkamer en slaapkamers bevonden zich allemaal op het eerste verdiep en door de hoek die trap neemt, was het niet mogelijk om er een traplift op te installeren. Toen viel het hele Gecco-plan voor mij in duigen. Ik vond het heel erg jammer, want dit zag ik al helemaal zitten. Ook de bewoners van Gecco vonden het jammer. 

Hoe komt het toch dat er in 2020 nog altijd geen rekening wordt gehouden met toegankelijkheid? 

Nu ga ik op zoek naar een andere toffe groep cohousers waar ik wel nog inspraak kan hebben in de bouwplannen!!